Budując kulturę współpracy nauczyciele i nauczycielki mogą:
- wypracować wspólne oczekiwania w możliwe postępy i osiągnięcia uczniów,
- stworzyć spójne narzędzia i metody służące uczeniu się uczniów,
- wspólnie szukać rozwiązań problemów i podejmować wyzwania,
- efektywnie wdrażać nowe strategie i koncepcje do szkolnej praktyki,
- wypracować skuteczne sposoby radzenia sobie z wyzwaniami wychowawczymi i edukacyjnymi,
- wspólnie wprowadzać rozwiązania służące zaangażowaniu rodziców w proces uczenia się uczniów.
Promując kulturę współpracy dyrektorzy i dyrektorki mogą wpływać na przekonania nauczycieli o własnej (zbiorowej) skuteczności poprzez:
- zachęcanie zespołów do przyglądania się dowodom uczenia się uczniów,
- wspólne analizowanie różnic między postawionymi celami edukacyjnymi a postępami ucznia,
- ukierunkowywanie pracy nauczycieli na osiągnięcia uczniów,
- angażowanie się w rozmowy z nauczycielami na temat znaczenia ich wpływu na osiągnięcia uczniów i uczennic,
- zmianę sposobu myślenia nauczycieli i nauczycielek, tak by koncentrowali się oni na własnym wpływie na osiągnięcia ucznia,
- zwracanie uwagi na znaczenie identyfikacji potrzeb edukacyjnych uczniów i wyzwań, którymi należy się zająć w salach lekcyjnych,
- tworzenie kultury zaufania i przestrzeni do stałej współpracy nauczycieli i nauczycielek, w tym ustalenie oczekiwań dotyczących tej współpracy,
- dostrzeganie i docenianie wysiłków nauczycieli i nauczycielek w zakresie podejmowania wspólnych działań.
Jeśli praktyka współpracy nauczycieli i wzajemnego uczenia się są mocno zakorzenione w kulturze pracy szkoły szkolna społeczność:
- zachowuje większą odporność na sytuacje kryzysowe i łatwiej sobie z nimi radzi,
- nauczyciele/ki łatwiej komunikują się ze sobą, z rodzicami i z uczniami,
- zespół nauczycielski szybciej i chętniej wykorzystuje nowe narzędzia służące wzmacnianiu procesu uczenia (się),
- wspólnie rozwija kulturę wzajemnego wsparcia,
- tworzy warunki do osiągania lepszych wyników uczniów.